Rozdział 1 "Musicie mi pomóc"

                                     PRZECZYTAJ NOTKĘ NA DOLE!

-Gdzie Violetta? -zapytała zaspana blondynka wchodząc do kuchni, gdzie siedział już jej chłopak - Federico, przyjaciółka - Fran oraz Broduey i Maxi. Wszyscy byli zmartwieni.

Spoglądnęli na siebie, jakby chcieli się upewnić, co mówić. Ludmiła Ferro miała dwie przyjaciółki: Francesce i Violettę. Mówiły sobie wszystko. Jednak Castillo znała od piaskownicy. Były jak siostry.

-Sami chcielibyśmy to wiedzieć. Dzwoniliśmy, ale jej komórka została tutaj. Portfel i klucze również. -tłumaczyła Francesca z niepokojem w głosie - Przeszukaliśmy cały okolicę.

Rok później, Philadelphia

- Francesca - powiedziała Ludmiła idąc w kierunku przyjaciółki oglądającej złote kolczyki. - Spójrz.

Pokazała przyjaciółce śliczną bransoletkę.

- I jak? Zdecydowały się panie? - zapytała miła, starsza pani, która obsługiwała przyjaciółki.

Dziewczyny spojrzały na siebie i pokiwały lekko głowami.

~~*~~

- Jest śliczna. - oznajmiła blondynka oglądając bransoletkę na swoim nadgarstku. - Pasowałaby Violi.

- Tak. - odpowiedziała cicho Francesca. - Nie mogę uwierzyć, że nie ma jej już z nami prawie rok. Gdyby z nami była, chodziłybyśmy razem do trzeciej klasy liceum. 

- Nawet mi nie przypominaj o szkole. Jak sobie przypomnę, że za tydzień do niej wracamy, to mam ochotę rzucić się na łóżko i nie wstawać.  

Castillo była najpopularniejszą dziewczyną w Philadelphii. Była ciemną blondynką, można by nawet rzec, że kolor jej włosów wchodził w jasny brąz. Miała śliczne, różowe usta, mały nosek i była wręcz idealna.

Każdy chłopak marzył, by z nią się spotykać, a wszystkie dziewczyny jej zazdrościły. Każdy - nawet nauczyciele - spostrzegali ją jako ideał. Jej rówieśniczki - jak i te starsze dziewczyny - próbowały się z nią zaprzyjażnić. 

Ona miała swoje przyjaciółki, które kochała i mogłaby zrobić dla nich wszystko. Ludmiła i Francesca kiedyś były nikim. Nawet się nie znały.  Jednak kiedy Violetta odezwała się do nich po raz pierwszy, poczuły się cudownie. Gdy zaczęła się ich przyjaźń, oczywiste było, że stały się popularne.

Każdy przeżywał jej zaginięcie.

Dziewczyny marzyły, by któregoś pięknego dnia Violetta przyszła do nich i powiedziała, że to był zwykły sen.

Nigdy jednak to się nie stało.  

- Tęsknię za nią. - odezwała się nagle blondynka. Przed nimi nagle pojawiła się Lara Baroni. Kujonka. Przepraszam, królowa. 

Kiedyś była kujonką i próbowała zaprzyjażnić się z Vilu, ale blondynka miała "drugie dno". Była kochana, miła itd., ale również wredna, przebiegła i kłamliwa. Nie kłamała zawsze, ale robiła to tak dobrze, że każdy komu wmawiała kłamstwo, wierzył w nie.

- Hej Violu. - odezwała się niska brunetka w okularach. - Mogę tu usiąść? - wskazała na krzesło przy stoliku.

Castillo miała wielu przyjaciół, ale  zawsze siadała z Fran i Lu. 

- Przepraszam, ale zawsze siedzę tylko z Lu i Fran. - oznajmiła z uśmiechem. Trochę sztucznym, ale z uśmiechem.

- Ach. - westchnęła i odeszła.

Teraz starała się zastąpić miejsce Violetty. Zaraz po jej zaginięciu zmieniła styl jak i również samą siebie. Każdy pamiętał jednak blondynkę. Choćby nie wiadomo jak bardzo Baroni, by się starała - oni wciąż pamiętali ja jako kujonkę.

- Nie cierpię jej. - powiedziała przez zaciśnięte zęby Francesca. Przyjaciółka przyznała jej rację i razem udały się do domu blondynki.

~~*~~

Roześmiane dziewczyny usiadły na obitej skórą kanapie przed telewizorem,  zajadając popcorn.

Włączyły film i zaczęły oglądać. Rodziców Ludmiły nie było, ponieważ wyjechali do New York'u w sprawach biznesowych i wracają dopiero jutro. 

Zamiast zwracać uwagę na fabułę, zaczęły plotkować. Ich rozmowę przerwał telefon Lu, który zawiadomił ją o przyjściu SMS'a.

Musicie mi pomóc.

                   Violetta.

_______________________________________________________

Rozdział pierwszy. 

Zmieniłam im wiek i ogółem zarys fabuły. 

Tiaaa...ogółem pomysł z Vilu oparty na pll, ale spokojnie - będzie inaczej ;)

Mam nadzieję, że tak wam się podoba, bo napisałam rozdział pierwszy od wersji pierwszej prologu pierwszego, ale był mega nudny.

Bardziej, niż ten.

Tak jak mówię - tylko pomysł z Vilu jest podobny do pll i z Larą. I spokojnie. Nie będzie żadnego prześladowcy xd

Kolejne będą dłuższe, mam nadzieję =^.^=

DECYDUJCIE CZY WOLICIE TĘ HISTORIĘ CZY Z VILU - ŁYŻWIARKĄ!

A tak btw. Ktoś z was potrafi robić szablony? Zamówiłam, ale się chyba nie doczekam. 

Kody mogłyby być podobne do tych.

To tyle.

Alison ;*

PS. Dostałam komentarz od anonima z pytaniem kiedy kolejny rozdział.

Jeśli ta historia wam się nie spodoba to w niedzielę będzie rozdział drugi poprzedniej, a jeśli ta wam się spodoba bardziej - to pojawi się rozdział drugi tej historii.

Jeśli są błędy, to poprawię później.