Prolog~"Od tego dnia wszystko się zmieniło"

    To właśnie dzisiaj, 17 lipca. Brązowooka szatynka kończy 17 lat. Mimo tak młodego wieku przeżyła więcej niż nie jeden człowiek na ty świecie. Los zabrał jej ukochanych rodziców cztery miesiące temu. Osierocił ją i jej młodszego, 15-letniego brata Lucasa. Dzisiaj jej urodziny, ten dzień powinien przynosić dziewczynie szczęście, a tymczasem przynosi, tęsknotę, łzy, cierpienie, smutek oraz wiele innych negatywnych emocji. Do dziś ta młoda kobieta pamięta każdy, najmniejszy szczegół tej sytuacji, wypadku, wydarzenia, za które nadal obwinia siebie.

24 marzec, około godz. 21. German i Maria Castillo musieli pojechać po swoją córkę Violettę do innego miasta, bo jak zwykle ciemnowłosa nastolatka musiała postawić na swoim i pojechać na imprezę mimo zakazu.
-Nie rozumiem Violu, przecież mamy już tą rozmowę za sobą. Obiecałaś, że już nigdy tak nie postąpisz. - Wzdycha zrezygnowany mężczyzna, który pewnie jest już po czterdziestce.
-To już naprawdę ostatni raz, chciałam spędzić ten dzień po raz ostatni w tym gronie. Przepraszam i dziękuję, że przyjechaliście. - Odparła dziewczyna pisząc wiadomości ze swoją przyjaciółką Francescą. Ten ton dziewczyna miała już dobrze wyćwiczony, w końcu to nie pierwszy raz jak obiecywała przed rodzicami, że zmieni swoje postępowanie. Każda z tych obietnic za każdym razem była tylko słowami rzuconymi na wiatr.
-Od dzisiaj wszystko się zmieni. Nie będziemy tolerować takich wybryków, takiego zachowania, u Ciebie jak i u Twojego brata. Rozumiemy, taki wiek, przychodzicie trudny okres, ale przekroczyliście dosłownie każdą wyznaczoną granicę. Kochamy was, Violetto i nie pozwolimy, abyście dalej się staczali. - Wyznała zdenerwowana matka.
-My też was kochamy. - Powiedziała szatynka, a chwilę po tym nie mogła złapać oddechu. Dziewczyna zorientowała się, że spadli do rzeki pod mostem, którym przed momentem jechali. Nawierzchnia była zbyt śliska, koła straciły przyczepność i spadli do wody. Co teraz? Dziewczyna spojrzała na matkę, która była już nieprzytomna. Następnie spojrzała na ojca, on na nią. Mężczyzna złapał dziewczynę za rękę, tym samym dodając otuchy. Powoli również szatynka traciła świadomość.
Po kilku godzinach dziewczyna obudziła się na brzegu rzeki otoczona przez ratowników medycznych. Nikt nie rozumiał jak się tutaj znalazła, ale żyła, to był cud.

Jak wydostała się z samochodu? Skąd znalazła siły, aby dotrzeć do brzegu? Jak udało jej się przeżyć? Tyle pytań, na które do tej pory nikt nie zna odpowiedzi. Nawet ona nie rozumie jak to wszystko się stało.
Ta sama dziewczyna teraz, kilka miesięcy później, w swoje 17 urodziny, stoi przed lustrem i przypomina sobie to wszystko. W ten dzień nie ma mamy, która ją przytuli, powie „Wszystkiego co najlepsze, słonko”, nie ma ojca, który weźmie ją w ramiona i szepnie do ucha to, jak bardzo kocha swoją „małą księżniczkę”. Nic z tych rzeczy się nie wydarzy, bo jej ukochanych rodziców już nie ma. Szatynka spogląda na swoje odbicie, widzi blizny na rękach pozostawione przez żyletkę, rany po wkłuciach strzykawki, opuchnięte żyły, podkrążone oczy. Co się stało z tą szczęśliwą dziewczyną z przed miesięcy? Tą, która miała wszystko, szczęście, czy ktoś wie, gdzie się podziała? Łzy spływają po jej policzkach, a ciemnooka zastanawia się nad tym: Jak przeżyła? I jak przeżyje kolejny rok bez nich, bez opiekuńczych, denerwujący i kochających mimo wszystko rodziców? Jak będzie wyglądał kolejny rok?
-Miałaś rację mamusiu. Od tego dnia wszystko się zmieniło.- Wyszeptała dziewczyna. Zmieniło się tak dużo, dobra uczennica, kochająca córka i siostra, która przechodziła jak każdy okres dojrzewania i od czasu do czasu zdarzały jej się jakieś wybryki, jest teraz zupełnie inną osobą. Na początku piła alkohol, wciągnęła się w papierosowy nałóg, cięła się. Po krótkim czasie uznała że wódka, piwo czy inne trunki nie dają jej ukojenia w tych trudnych chwilach. Szukała innego rozwiązania, znalazła. Ta piękna dziewczyna jest ćpunką, nikt z jej przyjaciół o tym nie wie. Znajomi ćpuni witają ją na ulicy. Ma taką popularność, że młodzi, którzy dopiero zaczynają proszą ją, aby z nimi zaćpała, aby mieli lepsze kontaktu do uzyskania prochów. W taki sposób niekiedy narkotyki ma za darmo. Szatynka przejeżdża wzrokiem po każdym śladzie od strzykawki. A łzy lecą coraz szybciej.
-Mamo dlaczego mnie tak szybko zostawiłaś. Nie daję sobie rady. Brakuje mi Ciebie, brakuje mi was. Potrzebuję was, naprawdę. – Szepcze, patrząc w swoje odpicie zalewa się łzami jeszcze bardziej.
Po chwili dziewczyna usłyszała kroki i w mgnieniu oka założyła sweterek z długimi rękawami leżący na łóżku, po czym stanęła tak samo jak wcześniej.
-Znowu się zadręczasz? To nie twoja wina, Violu, zrozum to w końcu. - Brat dziewczyny pojawił się w progu pokoju, podszedł do niej i mocno przytulił do siebie. - Damy sobie radę. Obiecuje. – Woda z jej oczy zaczęła płynąć jeszcze szybciej. Ale wiedziała, że musi dać sobie radę, dla brata, musi wyjść z tego gówna i to jak najszybciej.

_________________________________________________
No witam :)
Tak jak mówiłam jest o to prolog :)
Mam nadzieję, że się wam spodoba, albo przynajmniej chociaż trochę zainteresuje :)
Nie będę zanudzała, jak będą jakieś pytanka to proszę w komentarzach :)
Teraz muszę lecieć, ale niedługo będę, muszę trochę posiedzieć i wypromować bloga, dlatego proszę jeżeli ktoś by mógł nie obraziłabym się o wklejenie adresu tego bloga gdzieś :)
Rozdziały tak jak mówiłam co dwa tygodnie :) Także widzimy się w pierwszy dzień świąt, a jak będę miała chwilę to w wigilię może coś wstawię :)
papapa :* Proszę o opinie na temat tego wyżej :) Historię piszę sama, jeżeli ktoś znajdzie coś podobnego proszę o natychmiastową informacje :) Dzięki :*

Andzi xx