Rozdział 6 "Ludmi"

- Melissa? - wyszeptałam sama do siebie. Podeszłam bliżej, aby się upewnić.  Schowałam się za drzewem.
- Spokojnie kochana, Violetta je mi z ręki. Już niedługo sprawię, że jej kariera legnie w gruzach. Upadnie na dno, będzie nikim.
Idiotka.
- Mel, moje słoneczko... -zaczęłam wychodząc z ukrycia. Jej mina, bezcenna. - To raczej ja sprawię, że upadniesz na dno. To ty będziesz nikim.
Zaśmiałam się widząc ich miny.
- Zapamiętaj sobie... - mówiłam powoli podchodząc do niej. Skrzyżowałam ręce na piersiach. - Ze mną się nie zadziera. Jeśli jeszcze raz spróbujesz zrobić coś przeciwko mnie - zniszczę Cię. - warknęłam i odeszłam zostawiając je w osłupieniu.
Violetta: 1 Idiotki: 0
To ja wygrałam. Nie one.




- Violu, do Ciebie. - powiedziała moja mama wchodząc do mojej sypialni. Jęknęłam cicho i bardziej nakryłam kołdrą.
- Przedstawił się jako twój znajomy, Leon. - dopowiedziała.
- Powiedz mu, żeby sobie poszedł. - mruknęłan w poduszkę.
- Violu... -zaczęła moja rodzicielka. Okej rozumiem, szykuje się kolejny monolog. Nie mam ochoty go słuchać.
Zeszłam, a raczej zwlekłam się z łóżka. Mam rozczochrane włosy - którę odrobinkę poprawiłam - i piżamę w róże, niech wie, że mnie obudził. Która jest niby godzina, żeby mnie nachodzić?!
Gdy zeszłam po schodach zauważyłam księcia na białym koniu. Czujecie ten sarkazm?
- Wyjdziemy na zewnątrz? - wskazał ręką drzwi wyjściowe.
O nie! W takim stanie nie pokażę się sąsiadom.
- Lepiej chodźmy do ogrodu. - wymamrotałam. Przechodząc przez kuchnię ujrzałam mamę robiącą śniadanie. Posłałam jej coś na kształt uśmiechu i wyszłam z domu. Usiadłam przy stoliku stojącym na tarasie za domem.

- Melissa, to nie fair! - krzyknęłam do dziewczynki siedzącej obok mnie. 
- Viola, to nigdy nie jest fair. Zawsze któraś z nas czuje się gorzej. - powiedziała zaczesując kosmyk swoich włosów za ucho. - A ty co myślisz Ludmi? 
Blondynka zamrugała kilka razy co wyglądało uroczo. Poprawiła swojego misia, którego posadziła na kolanach i spojrzała najpierw na mnie, a zaraz potem na Melissę. 
- Myślę, że Violetta ma rację. - posłałam jej szczery uśmiech. - To ty zawsze decydujesz za nas. Teraz nasza kolej. 
Posłałam Mel zwycięski uśmiech. 
- Świetnie, tylko nie błagajcie mnie później bym wam wybaczyła. - odpowiedziała zła i wyszła z mojej posesji. 

Tylko to ona później nas przepraszała.. Prawda jest taka, że to ja byłam tą bardziej popularną dziewczynką..
Nie wiem nawet co słychać u Ludmiły. Jej rodzice dostali propozycję lepszej pracy. Niestety w Australii. Na początku pisałyśmy ze sobą, dzwoniłyśmy do siebie. Później kontakt nam się urwał. Może mama wie co u niej słychać? Przyjaźni lub przyjaźniła się z rodzicami Ferro.
- Violetta, słuchasz mnie? - Verdas machał mi ręką przed oczami.
- Przepraszam zamyśliłam się. - bąknęłam.
- Chciałbym, aby te pocałunki nie zepsuły naszej umowy. - wyjaśnił patrząc mi w oczy.
- Spokojnie. I tak miałam zamiar zerwać umowę. - powiedziałam patrząc na Leona.
Patrzył na mnie zdezorientowany.
- Rzucam łyżwiarstwo. - wyjaśniłam.



Wiem, że rozdział jest bardzo krótki, ale musicie mi wybaczyć. Od czwartku jestem chora i niezbyt ogarniam co robię.  Więc jeśli są błędy lub rozdział nie trzyma się kupy to przepraszam.
Miał być w piątek, ale tak jak pisałam wcześniej - jestem chora, a komentarze sprawdziłam dopiero w nocy. 
V. odejdzie z łyżwiarstwa czy nie? I co z Melissą? Co do Ludmiły to wątek z nią miał się pojawić później, ale co tam xd 
Mało Lajonetty, ale w kolejnym będzie więcej ^^

Jeśli będzie 18 komentarzy rozdział pojawi się we wtorek lub w środę! 

Ali ;*