Rozdział 9 "Kilka spraw"

- Ty sobie chyba ze mnie żartujesz. - powiedział Federico po tym jak opowiedziałam mu dzisiejszy dzień.
Siedziałam po turecku na łóżku opierając głowę o zagłówek kanapy.
- Nie zrobiłabyś tego. Za bardzo Cię znam. - skrzyżował ręce.
- A jednak zrobiłam. - westchnęłam. Sama w to nie wierzę. Całowałam się z Leonem w jego gabinecie, dopóki sekretarka nie zawiadomiła go o zbliżającym się spotkaniu. gdyby nie to doszłoby do czegoś więcej. A co dziwne - zawiodłam się, że do niczego więcej nie doszło.
- Violetta...To twoje życie, więc zrobisz z nim co chcesz, ale proszę Cię. Przemyśl każdą podjętą decyzję. - spojrzał mi w oczy. - Leon to podrywacz i wykorzystuje każdą kobietę. A ja nie chcę, żebyś później cierpiała. Poza tym wkrótce wróci do Nowego Jorku.
Przytuliłam go i wyszeptałam:
- Dziękuję. Po tym co zrobiła Melissa, cieszę się, że mogę się przynajmniej Tobie wygadać.
- Nie ma za co. - pocałował mnie w skroń. - Uważaj na siebie mała.




                                                                      *
- Szukasz kogoś? - usłyszałam cichutki głos jakiejś starszej kobiety. Odwróciłam się w jej kierunku.
Jestem na miejscu, ale nikt nie otwiera drzwi.
- Czy zna pani Ludmiłę Ferro? - zapytałam wymuszając uśmiech.
- Ludmiła nie mieszka tu już od kilku miesięcy.
- Jej rodzice powiedzieli, że tutaj mieszka.
- Oh, ona nie rozmawia z rodzicami już długi czas. Kiedy byli tu pół roku temu było słychać kłótnie, a niecałe dwa tygodnie później Ludmi się wyprowadziła. - uśmiechnęła się. - Niestety nie wiem, gdzie mieszka teraz.
- Dziękuję i przepraszam za zajęcie czasu. - odwzajemniłam jej gest i odeszłam.
Gdzie jest Ludmiła?


                                                                      *
Gdy wracałam do domu ciągle czułam, że ktoś mnie śledzi. Spojrzałam w lusterko i ujrzałam czarnego bentleya.

Nie przejęłam się tym specjalnie. Może to tylko moje urojenia. 

Po chwili usłyszałam dźwięk mojego telefonu. 

- Violetta. - na dźwięk chrypki w głosie Leona moje ciało zadrżało. - Mam nadzieję, że spotkamy się w najbliższym czasie. Musimy wyjaśnić kilka spraw.

- Tak, musimy. - przytaknęłam. - Ale w tej chwili jest to nie możliwe. 

- W porządku. Jednakże za dwa dni wracam do Nowego Jorku, więc chciałbym się z Tobą spotkać jeszcze przed wylotem.

Uśmiechnęłam się na samą myśl, ze spędzę czas z Verdas'em. 

- Okej, możemy się spotkać jutro. 

- Lunch o dwunastej? 

- Pewnie. Pa, Leon. - rozłączyłam się i włączyłam kierunkowskaz. 

                                                          

                                                                      *

- I jak tam Violu? Co u Ludmiły? - zapytała moja mama, gdy weszłam do domu. Na jej pytanie westchnęłam. 

- Przeprowadziła się. Nie rozmawia z rodzicami od kilku miesięcy, a sąsiadka, którą spotkałam nie zna jej adresu. 

- Czyli nici ze spotkania? - moja mama zawsze bardzo lubiła Lu.  

- Otóż nie. Pogadam z Ludmiłą. - uśmiechnęłam się chytrze. 

- Ale mówiłaś, że nie znasz adresu. - zdziwiła się.

- Bo nie znam. - zaśmiałam się i pobiegłam do pokoju. Usłyszałam tylko jak rodzicielka wzdycha. 

                                                       

                                                                     *

- Dzień dobry, panno Castillo. - przywitała się sekretarka pracująca w jednej z firm Leona. Uśmiechnęła się do mnie, a ja odwzajemniłam gest. Z gabinetu wyłonił się Verdas, a wszyscy pracownicy witali się z nim. On za to miał zimny wzrok i od czasu do czasu kiwał do pracowników głową, na znak powitania. 

Gdy mnie ujrzał jego wzrok złagodniał. Pocałował mnie w policzek i położył dłoń na moich plecach. 

- Gdyby pojawiły się jakieś telefony do mnie, przekaż że oddzwonię. - burknął w stronę sekretarki. 

Poprowadził mnie w stronę windy. W drodze na parter nie odezwałam się ani słowem jednak ciągle czułam jego wzrok na sobie. Gdy wyszliśmy wszyscy pracownicy powtarzali to co wcześniejsi.

- Na co masz ochotę? - zapytał ignorując innych. 

Na Ciebie, pomyślałam.

- Wybierz sam. - odpowiedziałam zerkając na niego. 

Czułam zazdrosne spojrzenia kobiet w budynku. 

Udaliśmy się do restauracji, której nazwy nie potrafię nawet powtórzyć. 

Po złożeniu zamówień, Leon spojrzał na mnie.

Czeka nas dłuuuuuga rozmowa. 

W tym rozdziale również nie dzieje się zbyt wiele, ale musicie mi wybaczyć. Akcja się rozkręci. 

Za to rozdział jest dłuższy. 

Byłby we wtorek, ale komentarze ;/  Niespodzianka również miała się pojawić, ale tak się nie stało. Jednakże pojawi się do końca przyszłego tygodnia. Wykorzystałam ten czas i dopisałam "troszkę" ;p

Ogółem w tym rozdziale jest sporo krótkich wątków, ale w kolejnym będzie lepiej ^^
Mało Leonetty - I'm sorry ;c W kolejnym będzie duuuuużo więcej <3

Nie mam pomysłu na notkę...

ROZDZIAŁ BEZ KOREKTY.

10 komentarzy ----> rozdział 10 w niedzielę!

Ali ;*